کَمانچه
کَمانچه یکی از سازهای ایرانی و موسیقی خاور زمین است. این ساز علاوه بر شکم، دسته و سر، در انتهای پایینی ساز، پایهای دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار میگیرد.
این ساز جزو دسته سازهای زهی کششی است. کمانچهٔ امروزی دارای ۴ سیم میباشد. کمانچه در زمان قدیم تنها سه سیم داشته[۱] و پس از ورود ویولن به ایران به تقلید از آن سیم چهارم به آن افزوده شدهاست. این سیمها به موازات درازای ساز گستردگی دارد و آوای آن خیلی خوش و دلکش اما کمی اصطلاحا تودماغی میباشد. این ساز میتواند آواهای گوناکون بسیاری را برآرد.
نوازنده در حالت نشسته پایهٔ کمانچه را روی زمین یا صندلی و یا زانو قرار میدهد و به وسیله آرشه (در پارسی کمانه) آن را می نوازد. ساز در موقع اجرا کمی حول محور خود میچرخد و همین عمل تماس آرشه با سیمها را آسان تر میکند. نوازنده ساز را به طور قائم در دست چپ میگیرد و انگشتان همان دست را روی دسته بر روی سیم ها میلغزاند و آرشه را با دست راست به روی سیمها می کشد.
در چند دهه اخیر، سازهای جدیدی با بهرهگیری از سازهای زهی غربی ساخته شدهاند که کمکم جای خود را در موسیقی شهری ایران باز کردهاند. از جمله میتوان به ساخت انواع کمانچه آلتو و کمانچه باس اشاره کرد که همگی صدایی بم تر از کمانچه معمولی دارند. کمانچه آلتو دو و نیم پرده و کمانچه باس یک هنگام کامل (Octave) بم تر از کمانچه معمولی صدا میدهند.
کمانچه باس از ابداعات سازنده مبتکر سازهای ایران، ابراهیم قنبری مهر است که هنوز مراحل تجربی خود را پشت سر میگذارند و چندان فراگیر نشده است. شیوه نواختن آن نه مانند کمانچه معمولی که مانند ویولونسل میباشد.
از شاخصترین کمانچهنوازان ایرانی میتوان به کیهان کلهر، علیاصغر بهاری، رحمتالله بدیعی، علیاکبر شکارچی و اردشیر کامکار اشاره کرد.
برنامه کلاسی:
اساتید | روز |
---|---|
|