ويولن

آشنایی با ویولن

ویولن سازی زهی-آرشه ای و کوچکترین عضو این دسته از سازها است. بیشتر ویولن ها دارای بدنه چوبی توخالی هستند. ویولن کوچکترین ابعاد و بالاترین صدا (سوپرانو) را در این خانواده دارد. معمولاً دارای چهار سیم است (بعضی از آنها می توانند پنج سیم داشته باشند) که معمولاً در یک پنجم کامل با نت های  G3، D4، A4، E5 کوک می شوند و بیشتر با کشیدن یک کمان(آرشه) روی سیم های آن نواخته می شود. همچنین می توان آن را با کندن سیم ها با انگشتان (pizzicato) و در موارد تخصصی با ضربه زدن به سیم ها با طرف چوبی آرشه (col legno) نواخت. به طور معمول، ویولن بر روی شانه چپ قرار می گیرد و با آرشه ای که در دست راست نوازنده است، نواخته می شود.

ویولن برای اولین بار در قرن شانزدهم در ایتالیا شناخته شد، پس از آن در قرن هجدهم و نوزدهم برخی تغییرات برای ایجاد صدای قدرتمندتر و برون دهی بیشتر بر آن اعمال شد. در اروپا، به عنوان پایه ای برای توسعه سایر سازهای زهی مورد استفاده در موسیقی کلاسیک غربی، مانند ویولا، عمل کرد.

اجزای یک ویولن معمولا از انواع مختلفی از چوب ساخته می شود و سیم های آن به اشکال مختلف طبیعی، پلاستیکی و فلزی موجود هستند.

بخش ها ی مختلف یک ویولن شامل موارد زیر است:

-آرشه که با نام کمان هم شناخته می شود از جنس چوب است که رشته هایی از جنس موی دم اسب یا مواد مصنوعی به دو طرف آن وصل شده و در طول آرشه کشیده شده است.

-جعبه ی رزونانس که از سه قسمت بالایی، زیرین و زهوار های دور تشکیل شده است.

-گریف قسمتی است که زیر سیم ها قرار گرفته و نوازنده با انگشتان خود سیم ها را به آن چسبانده و با کاهش طول سیم، نت های مختلف را ایجاد می کند.

-دسته یا گردن ساز که محل انگشت گذاری نوازنده در بخش بالایی آن قرار دارد و در انتهای آن جعبه ی کوک قرار گرفته است. سیم ها در جعبه ی کوک به دور گوشی های کوک پیچیده می شوند.

-خرک یک قطعه ی کوچک است که پلی بین سیم ها و جعبه رزونانس است و سیم ها را در فاصله ی خاصی از جعبه ی رزونانس نگه می دارد.

-سیمگیر که نقش آن نگه داشتن و مهار سیم هاست و با فاصله ی کمی از خرک تا انتهای تنه ی ساز کشیده شده است.

-سیم ها که از جعبه ی کوک در انتهای دسته کشیده شده از روی خرک عبور کرده و در انتها در سیم گیر مهار می شوند.