فلوت کليددار

فلوت کلیددار

فلوت از خانواده آلات موسیقی در گروه بادی چوبی است. بر خلاف سازهای بادی چوبی مجرایی، فلوت یک ساز بادی آئروفون یا بدون نی است که صدای خود را از جریان هوا در یک دهانه تولید می کند.  در واقع  صدا به وسیله سوراخی که در نزدکی دهانه وجود دارد و کوتاه یا بلند کردن لوله ساز به وسیله انگشتان و کلیدها ایجاد می شود.

فلوت ها اولین آلات موسیقی شناخته شده هستند، زیرا نمونه هایی از دوران پارینه سنگی با سوراخ هایی با حفره های دستی یافت شده است. تعدادی فلوت مربوط به حدود 43000 تا 35000 سال پیش در منطقه Swabian Jura آلمان امروزی پیدا شده است. این فلوت‌ها نشان می‌دهند که یک سنت موسیقی توسعه یافته از ابتدایی‌ترین دوره حضور انسان مدرن در اروپا وجود داشته است. در حالی که قدیمی‌ترین فلوت‌هایی که در حال حاضر شناخته شده‌اند در اروپا یافت شده‌اند، آسیا نیز سابقه طولانی با این ساز دارد که تا به امروز ادامه دارد. در چین، یک فلوت استخوانی قابل نواختن کشف شد که قدمت آن تقریباً 9000 سال است. قاره آمریکا نیز دارای فرهنگ فلوت باستانی بود، با سازهایی که در کارال، پرو، با قدمت 5000 سال پیش و در لابرادور با قدمت تقریباً 7500 سال پیش یافت شد.

فلوت کلیددار (Western concert flute):

فلوت کلید دار با نام اصلی(Western concert flute) با نامهای (flute Modern)  و flute) (Boehm که نام سازنده ی آلمانی آن است نیز شناخته می شود. از خانواده‌ی سازهای بادی ترانسیورس (transverse) است به این معنی که برای نواختنشون از قسمت جانبی ساز داخل اون‌ها دمیده می‌شه.

ساخت این  فلوت به شکل امروزی به قرن 19 بر میگردد. در طول قرن 18 تا حدود 1850 فلوت یک ساز مخروطی شکل بود که از چوب ساخته می شد. اما زمانیکه آهنگسازها شروع به نوشتن قطعات سمفونی بزرگتر کردند و سالن های کنسرت بزرگتر و بزرگتر شدند. نیاز به شدت صدا و مهارت بیشتر در فلوت احساس شد و Theobad Boehm در نیمه های قرن 19 فلوت به شکل استوانه با متریال فلز را  با هدف ایجاد صدای بلند تر و نواختن با سرعت بالاتر اختراع کرد که چیره دستی نوازنده و مهارت او را بسیار بالاتر می برد ، سرعت تغییر صدا را افزایش می دهد و سازی بسیار قویتر از نمونه سنتی خود است.

فلوت باروک، چوبی، ساده و مخروطی شکل بود به این شکل که بدنه ساز به سمت پایین نازکتر می شد و تنها یک کلید داشت و تمام نتها از طریق سوراخها، مجرا و ترکیب انگشتان، ایجاد می شد.

بعد از دوره ی باروک، در اواخر قرن 18 در دوره ی کلاسیک، به مرور کلیدهای بیشتری به فلوت اضافه شد. اولین فلوت ها یک کلید داشتند. فلوت موتزارت بین چهار تا شش کلید و همینطور به تعداد کلیدها اضافه شد تا به دوازده عدد رسید. اما همچنان فلوت ها مخروطی بودند تا پیدایش فلوت مدرن با بدنه فلزی و شکل استوانه ای.

فلوت کلیددار زمانی صدا تولید می کند که جریانی از هوا به سمت حفره ای در ساز هدایت می شود و در حفره ارتعاش هوا ایجاد می شود. جریان هوا یک برنولی یا سیفون ایجاد می کند. این امر باعث تحریک هوای موجود در لوله رزونانس استوانه ای شکل فلوت می شود.

نوازنده فلوت، زیر و بمی صدای تولید شده را با باز کردن و بستن سوراخ‌های بدنه ساز تغییر می‌دهد.

در ساخت فلوت کلیددار بالغ بر 150 قطعه استفاده می شود، شامل مجموعه ای از کلیدها، فنرها، پیچ ها، اهرم های نگهدارنده و ساختمان آن از سه قسمت اصلی تشکیل شده است:

سر فلوت (Head Joint) ، بدنه  اصلی (Body) و پای فلوت (Foot Joint)

1.سر فلوت (Head Joint)  به قسمتی از ساز گفته میشه که حفره دهانی در آن قرار دارد و انتهای آن بسته است. این قسمت شامل بخشهای حفره ی دهانی، پلیت لب و رایزر، کرون، کرک و پلیت رفلکتیو است.

قسمت سر فلوت بیشترین تاثیر را در کیفیت صدای خروجی دارد و مهمترین قسمت ساز است. حفره ی دهانی همان سوراخی است که نوازنده از طریق آن هوا را به درون ساز می دمد. پلیت لب قسمتی که لبها بر روی آن قرار می گیرند. رایزر اتصال حفره ی دهانی و پلیت لب را فراهم می کند.کلاهکی که انتهای فلوت را می پوشاند نیز کرون نام دارد که کرک و پلیت رفلکتیو به آن متصل شده اند. کرک یا چوب پنبه انتهای ساز را بسته نگه می دارد. این قسمت از جنس پلاستیک هم ساخته می شود. پلیت رفلکتیو وظیفه بازگشت صدا به انتهای ساز است.

2. بدنه  اصلی (Body) طولانی ترین قسمت ساز است و بیشتر کلیدها روی آن قرار دارد.

3.پای فلوت (Foot Joint) قسمتی که انتهای فلوت قرار گرفته و در دو نوع سی(Foot Joint C) و دو (Foot Joint B)  ساخته می شود.