در ایران باستان هنگام برآمدن و فرو رفتن خورشید گروهی به نواختن طبل و كرنا می پرداختند. در اوستا بخش یسناها آمده كه پزشكان بیماران خود را با موسیقی ایرانی درمان می كردند.
در آن دوران سه نوع موسیقی آئینی (دینی)، بزمی و رزمی مرسوم بوده است، همچنین در جشن های طبیعت و روزهای تاریخی و ملی نواها و موسیقی ایرانی ویژه ای اجرا می شد.
انواع سازهای ایرانی و ساختمان آن ها از حیث جنس سه نوعند: – فلزی – سفالی – چوبی
و از لحاظ نوع وشکل تولیدصوت به سه گروه تقسیم می‌شوند:
سازهای زهی مانند:
زخمه‌ای: تار، دوتار، سه تار، عود، تنبور، بربط، چگور، رباب، قانون، چنگ
کششی: کمانچه، قیچک، سروز
زهی – کوبشی: سنتور
سازهای بادی: فلوت، نی، قره نی، نی انبان، کرنا، بالابان، وزله، سرنا، نفیر، دونیه، شمشال
سازهای ضربی: دایره، دهل، تنبک، نقاره، سنج، طاس، دف
طبقه‌بندی شده‌اند. صدای حاصل از یک ساز به جنس و شکل ساختمان آن و طبعاً به ساخت صحیح و دقیق آن بستگی دارد.
