آموزش کلارینت
کلارینت یکی از سازهای بادی چوبی است که انواع حرفهایاش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته میشود. کلارینت یک قمیش، یک مجرای استوانهای و یک سوراخ تقریباً استوانه ای دارد و از دسته سازهای انتقالی محسوب میشود و نت آن را با کلید سل می نویسند. به کسی که این ساز را مینوازد، کلارینتیست گفته میشود. کلارینت انواع زیادی دارد که رویهم آنها را «خانواده کلارینت» میخوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع سوپرانوی آن است. کلارینت نشان داد که یک ساز انعطافپذیر استثنائی است و همانطور که میتوان در خانه در سبک کلاسیک با آن نواخت در گروههای کنسرت، گروههای نظامی و جاز نیز به همان خوبی به کار میرود. نوعی کلارینت که توانایی تولید فاصلههای موسیقی شرقی را دارد به قرهنی معروف است. مجرای استوانهای مسئول صدای خاص کلارینت است که میتواند بین سه بازه صدایی با نامهای «شالوماو»، «کلاریون» و «آلتیسیمو» تغییر کند. کیفیت صدا با توجه به نوازنده، آهنگ، ساز و قمیش میتواند به صورت وسیعی تغییر کند. تفاوت در سازها و عایقسازی آنها باعث شد از اواخر قرن ۱۸، چندین مکتب مختلف نواختن ایجاد شود. کلارینت بیشترین محدوده صدایی را در بین سازهای بادی رایج دارد.
در موسیقی کلاسیک، کلارینت، جزئی از سازهای ارکستر استاندارد و گروههای کنسرت میشوند. ارکستر بهطور عمده دو نوازنده کلارینت را شامل میشود که دو قسمت مجزا را بنوازند. قسمت نوازندگان کلارینت در دهههای آخر قرن ۱۹، با بهکارگیری سه کلارینت بهطور معمول بزرگتر شد. در قرن ۲۰، آهنگسازانی مانند ایگور استراوینسکی، ریشارد اشتراوس، گوستاو مالر و الیویه مسیان نوازندگان کلارینت را با بهکارگیری کلارینتهای مختلف در کارهایشان به نه نفر نیز رساندند.
در موسیقی جز کلارینت اصالتاً یک ساز مرکزی بوده که با نوازندگان نیو ارلئان در دهه ۱۹۱۰ آغاز شد و به عنوان یک ساز برجسته موسیقی جاز در دوره گروه بزرگ تا دهه ۱۹۴۰ باقی ماند. سیدنی بشی، آلفونسه پیکو، لری شیلدز، جیمی نوونه و جانی دادز، نوازندگان آمریکایی این ساز در موسیقی جاز بودند. سوپرانوی سی بمل رایجترین ساز کلارینت بود، اما تعداد معدودی از نوازندگان جاز از قبیل لوییس نلسون دلیسله و آلکاید نونز سوپرانوی دو را ترجیح میدادند. دوک الینگتون که از دهه ۱۹۲۰ تا دهه ۱۹۷۰، به صورت حرفهای فعالیت میکرد، از کلارینت به عنوان ساز اصلی در کارهای خود استفاده میکرد. با افول شهرت گروه بزرگ در اواخر دهه ۱۹۴۰، جایگاه دائمی کلارینت در جاز کمرنگ شد.
برخی از کلارینتهای رایج عبارتند از: کلارینت دو که انتقالی نیست، کلارینت سی بمل که رایج ترین نوع کلارینت است و یک فاصله دوم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد. کلارینت لا که یک فاصله کوچک بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد و کلارینت می بمل یا کلارینت کوچک که یک فاصله سوم کوچک زیرتر از نت نوشته شده صدا می دهد.
برای این کار به گریس مخصوص چوب پنبه و یک دستمال تمیز کننده مخصوص نیاز دارید که می توانید از سازفروشی ها تهیه کنید.
همیشه به درستی و به شکل صحیح اجزای ساز را سر هم کنید. کلارینت هفت جزء متفاوت دارد که وجود هرکدام برای صدای ساز ضروری است. دانستن شکل صحیح سر هم کردن ساز، از آسیب به آن حین نوازندگی جلوگیری می کند.
چوب پنبه های ساز را گریس کاری کنید. به آرامی با انگشتتان گریس مخصوص را به چوب پنبه ها بمالید. البته انجام این کار همیشه لازم نیست و گریس زیاد باعث ضعیف شدن و ترک برداشتن چوب پنبه ها می شود. گریس کاری را تنها زمانی انجام دهید که اجزا به سختی سرهم می شوند. معمولا در زمستان و ماه های خشک این کار لازم است.
قبل از نواختن، قمیش ساز را دو تا سه دقیقه در آب بخیسانید.
قمیش را به صورت دوره ای، هرگاه صدای ساز عوض شد یا قمیش ترک خورد یا آسیب دید، عوض کنید.
هر دوازده تا هیجده ماه یک بار کلارینت و سوراخ های آن را با روغن مخصوص ساز و توپ پنبه ای روغن کاری کنید.
هنگام حمل و نقل ساز با جعبه مراقب باشید.